دراین‌خصوص نکاتی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد. نخست این‌که رژیم صهیونیستی در بمباران مراکز نظامی مستقل کشورهای دیگر سابقه طولانی دارد.همگان ماجرای بمباران رآکتور هسته‌ای اوسیراک عراق در ژوئن ۱۹۸۱ را به‌یاد دارند. هیچ نهاد، سازمان بین‌المللی و کشوری در مواجهه با آن تجاوز آشکار دخالتی نکرد. این قاعده امروز در سوریه نیز صادق است: جایی که سازمانهای بین‌المللی در قبال تجاوزی آشکار به حریم سرزمینی سوریه توسط صهیونیست‌ها، سکوت کرده و دچار نوعی انفعال غیرقابل توجیه شده‌اند.رژیم صهیونیستی در مواقعی که یک کشور یا بازیگر دچار بحران است، وارد صحنه می‌شود و جهت بیشترین بهره‌برداری از آن شرایط غامض، اقداماتی را تعریف می‌کند. با همین پیش‌فرض، باید حوادث اخیر در سوریه(پس ازپایان حکومت بشار اسد در دمشق) و نحوه مواجهه صهیونیست‌ها با این وضعیت را مورد تحلیل و بررسی قرار داد.در شرایطی که شاهد استقرار حکومت و دولتی در سوریه نیستیم، رژیم صهیونیستی درصدد بهره‌برداری از این ابهام، بلاتکلیفی و خلأ موجود است. هدف تل‌آویو از این اقدام مشخص است: این‌که حکومتی که در سوریه به عنوان یک بازیگر سیاسی ورسمی مستقر می‌شود،عملا امکانات و زیرساخت‌های نظامی جهت مواجهه احتمالی با رژیم صهیونیستی نداشته باشد اما آنچه در برهه کنونی بیش از هرچیزی اذهان را مشغول می‌سازد، همان سکوت سازمان‌ها و حتی کشورهای دیگر در قبال تجاوز آشکار و غیرقابل توجیه رژیم صهیونیستی به حریم سوریه است. طی روزهای اخیر و در جریان آنچه در جولان و نقاط دیگر سوریه، آن هم به واسطه حملات مستمر و بمباران اماکن زیرساختی و نظامی این کشور رخ داده، شاهد نوعی وقاحت از سوی تل‌آویو هستیم. این وقاحت اگرچه مسبوق به سابقه بوده اما مهار حداقلی آن نیز در دستور کار نهادها و کشورهای دیگر قرار ندارد. این روند تاسفبار است.گویا اکثر کشورهای منطقه نسبت به تحرکات رژیم صهیونیستی درعمق استراتژیک سوریه حساسیتی ندارند. این سکوت و بی‌تفاوتی سازمانهای بین‌المللی و دولت‌های منطقه و فرامنطقه، درهیچ قالب حقوقی قابل توجیه نیست. این مصداق یک ظلم بی‌سابقه از ابتدای قرن جدید (ازسال۲۰۰۰)به‌شمار می‌آید.بی‌دلیل نیست که مخاطبان ناراضی وپرشمار تحولات اخیر درمنطقه وسوریه، از ناکارآمدی سازمانهای بین‌المللی در قبال جنایات و تجاوزات مکرر صهیونیست‌ها سخن به میان می‌آورند. در کارکرد این سازمانهای بین‌المللی باید تجدیدنظری اساسی صورت گیرد.این بازبینی وتجدیدنظر باید به گونه‌ای باشد که این سازمان‌ها بر اصلی‌ترین وظیفه و مسئولیت خود مبنی بر صیانت از حریم کشورها و سرزمین‌ها متمرکز شوند.
